Sarah D'Hondt Quartet (B) Franse Chanson At The Bebop Leuven (14-02-2019) reporter & photo credits: Freddie info club: At The Bebop info artist: Sarah D'Hondt Quartet © Rootsville 2019

Jaak van de Bebop wist het me vorige maand al te zeggen. Donderdag 14 februari moest ik zonder fout aanwezig zijn in zijn legendarische "At The Bebop". Zijn gaste zou die avond het broeierige Leuven onderdompelen in het nostalgische leven van de Parijse nachtclubs van weleer. Het Franse chanson zou hier op Valentijnavond alle harten komen te veroveren, en als een volprezen messias sprak Jaak ook nu weer de waarheid.

Op de affiche prijkt niemand minder dan onze chansonnière Sarah D'Hondt met haar Quartet. Ik kan het je al meteen onthullen dat dit zo niet zomaar een concert gaan worden, dit zou een beleving worden. Samen met haar band met op gitaar Bart Vervaeck, accordeonist Stijn Bettens en Lieven Van Pée aan de oversized cello dompelt deze Vlaamse trots hier de ganse "At The Bebop" onder in één weergaloze nostalgische droom. In 2016 kwam Sarah ons landje te verbazen met haar album "Souvenir" en in het najaar van 2018 werd er met de medewerking van Stijn Bettens het nieuwe "Collage" op de markt gebracht.

Haalde deze West-Vlaamse de mosterd bij Edith Piaf? Het zou kunnen en misschien is dat wel ook zo maar in eerste instantie was de liefde voor het Franse chanson gewoon ook een gevolg voor Sarah's liefde voor haar Mémé. Sarah brengt momenteel haar leven door in het bruisende Gentse nachtleven en wat meteen opvalt is dat ze ook maar meteen de sappige Ghentse humor heeft aangeleerd. Ze zou zomaar glansrijk kunnen slagen in haar examen voor "strop". Sarah kreeg als nickname de "Nachtegaal" toegemeten maar ondanks haar prachtige klankkleur is ze nog zoveel meer. Ook al zijn het op deze "Valentijnavond" niet meteen winterse temperaturen toch voel je hier ook nog zoveel meer warmte in "At The Bebop".

Bij de aanvang van het concert wordt ook meteen het eerste chanson opgedragen aan Sarah's grootmoeder met "Parlez-Moi d'Amour" van Jean Lenoir uit 1930. Een nummer dat als signature song de wereld rond ging voor Lucienne Boyer. Naast haar perfecte vertolkingen van het Franse lied pronkt Sarah D'Hondt nog uit in iets anders. Haar beeldige bindteksten kan niemand hier onberoerd laten en zo ontpopt ze zich ook nog eens als "Sarah la Cabaretière". Onwaarschijnlijk hoe de inleidingen van haar nummers de dramatiek en inhoud van de songs tot één poëtisch geheel komen te vormen. Zo ook bij een nummer van de uit Missouri afkomstige Josephine Baker die het als Vaudeville artieste bracht tot wereldster en later ook de Franse nationaliteit kwam aan te nemen. Van haar brengt Sarah het ontroerende en alles zeggende "J'ai Deux Amours".

Het is hier vanavond gewoon een wonderbaarlijke beleving van deze 'o' zo populaire tak van de muziek, een stukje werelderfgoed met een Vlaamse in de hoofdrol. Van Charles Trenet's "Au Grand Café" tot Sidney Bechet zijn klassieker "Petite Fleur", deze Sarah D'Hondt raakt je tot in het binnenste van je wezen en praat de nummers aan elkaar met een zo onwaarschijnlijke beeldspraak dat je er geen stomme filmpjes bij hoeft te projecteren. Met een kippenvelmoment brengt dit Quartet een onwaarschijnlijke knappe muzikale intro op Piaf's haar "La Vie En Rose". Een nummer waarbij onze chansonniére door haar inbreng een onbedwongen sing-a-long tot stand brengt bij al de aanwezige filles et gars hier in het café op het Leuvense Monmartre. Sublime!

"La Foule" dan van Edith Piaf uit 1957, een nummer dat van origine een Peruviaanse wals is van de Argentijnen Ángel Cabral en Enrique Dizeo die het in 1936 kwamen te componeren en waarbij Sarah ons doet nadenken of ze geen Brel DNA in zich heeft. Eentje met een lach en een traan. Met het brengen van "Je Suis Seul Ce Soir" uit 1947 moeten enkele aanwezige mannelijke fans zichzelf bedwingen om zich niet aan de voeten van Sarah te werpen. C'est vraiment une talente superbe! "Sans Amour On Est Rien De Tout", tu sais.

Ook in andere landen waren er muzikanten die het "Chanson" tot een kunst kwamen te verheffen zoals ook de Duitse actrice Hildegarde Knef die met het daarop volgende "Illusionen" in 1952 een wereldhit scoorde. Vanavond scoorde Sarah D'Hondt hiermee. Tijd ook om even de band voor te stellen want ook al is deze frontvrouw een diamant toch zou ze nergens staan zonder deze uitstekende muzikanten. Met "Mon Amour, Mon Ami" van Marie Laforêt krijgen we het bewijs dat ook in de sixties het Franse chanson nog immens populair kon zijn. Vanavond in een wel uitzonderlijke inleving van deze Sarah D'Hondt. Sarah en de schrijver van de meeste arrangementen, Stijn Bettens gingen zo ook op zoek voor een Belgische invulling van het populaire lied en kwamen zo uiteraard uit bij ons Belgisch icoon Jo Leemans. Hoeft het nog gezegd dat bij het brengen van "Diep In Mijn Hart" weerom een spontane sing-a-long ontstond hier in de Bebop. Nostalgie ten top!

Dat deze "nightingale" naar een apotheose kan toewerken als geen ander bewijst ze met een sulblieme vertolking met een nummer van het boegbeeld van het Franse chanson, Edith Piaf. "L'Accordioniste" is hier vanavond niet zo maar een chanson maar een intense beleving met deze Sarah D'Hondt, dit met de nodige dramatiek die bij dit nummer thuishoort, et on dance le Java...Finit? niet zonder een encore en zo krijgen we nog als extra "Johnny, Tu n'es Pas Un Ange" en het bijzonder intens gebrachte "Je Ne Regrette Rien" met een uitermate dankbaar applaus als gevolg, Car ma vie, car mes joies, Aujourd’hui ça commence avec toi ;-)

Nog eens bedankt aan het "Sarah D'Hondt Quartet" voor een prachtige en warme avond. Dit was geen concert, dit was een beleving. Dit waren geen muzikanten, dit waren kunstenaars. Dit was geen zangeres, dit was een artieste. Ook nog bedankt aan Jaak voor zijn neus voor zulke zaken en ook nog een extra bedankje aan Sarah dat ze "de bloem" in het haar voor de foto's van links naar rechts verplaatste al is dit voor sommige culturen een hemelsbreed verschil ;-). We verlieten de "Bebop" met Jaak achter de draaitafel en met muziek van Van Morrison over Becaud tot Dalida, parole, parole, parole...